Laatst reed ik met de zorgtaxi op de A58, terug naar huis. Het was mistig, behoorlijk mistig. Op de andere weghelft was het een komen en gaan van hulpdiensten met gillende sirenes. Ik zette Omroep Zeeland aan, en hoorde van het tragische ongeval.

Kettingbotsing
Ik had geluk gehad. Niet ver achter mij had een enorme kettingbotsing plaatsgevonden waarbij 150 auto’s betrokken waren. Veel gewonden, enn erger nog, twee dodelijke slachtoffers.

Verantwoordelijkheid
Wie de schuld heeft is niet aan mij. Ongelukken zijn vaak een samenloop van omstandigheden. Verkeersveiligheid doe je niet alleen. Het is de verantwoordelijkheid van alle weggebruikers. Punt is dat veel medeweggebruikers die verantwoordelijkheid niet nemen.

Levensgevaarlijke projectielen
Neem nou de mist. Ik zie veel auto’s door de dichte mist jakkeren, regelmatig zonder de juiste verlichting. Soms twijfel ik wel eens aan mezelf: zien zij dan meer dan ik? Zijn mijn brillenglazen beslagen ofzo? Mensen lijken zich vaak niet bewust van de gevaren. We voelen ons heer en meester in onze bolides, maar vergeten dat we rondrijden in levensgevaarlijke projectielen.

Geliefden
Je moet er niet aan denken dat het misgaat. Erger nog, dat het misgaat met je geliefden. Of misschien moeten we dat juist wél doen. Als we ervan uitgaan dat iedere medeweggebruiker bijvoorbeeld onze man, vrouw, zoon of dochter is, denken we wel drie keer na voordat we die in gevaar brengen. Dan moeten we natuurlijk niet tè langzaam gaan rijden…

Hans (59) was succesvol ondernemer, maar heeft inmiddels zijn hart gevolgd: hij werd chauffeur.  Zorgtaxichauffeur om precies te zijn. Op Toekomt.nl vertelt hij wat hem bezighoudt.