Met pensioen gaan is voor velen een grote verandering. Je neemt afscheid van je werk, van je vastigheid, en moet je leven opnieuw inrichten. Het is voor veel mensen ook een ijkpunt in de relatie. De kinderen zijn het huis uit, je krijgt meer met elkaar te maken… is de relatie nog goed genoeg? Bij de vrouw uit onderstaand interview drong dit besef ook door. Zij besloot om niet met haar man verder te gaan.

Eigen leven

“Mijn man had een goede baan, waarvoor hij veel weg was. Dat betekende automatisch dat ik mijn eigen leven inrichtte. Het gebeurde wel dat hij na een aantal weken terugkwam, en ik een afspraak met een vriendin liet staan – toevallig gepland op de avond van zijn terugkomst. De buitenwacht reageerde vol ongeloof: “Je man komt terug… en dan ga je toch weg?”. Ja, dat deed ik. Je moet rekening houden met elkaar, niet je hele leven omgooien.”

Fantastische tijden

“Het was zeker geen slecht huwelijk. We kregen drie kinderen samen. Hij was een goede vader, een goede man. Zijn baan had ook heel leuke kanten. Ik reisde hem vaak achterna, en genoot met volle teugen van de mensen die ik ontmoette tijdens bijeenkomsten en feestjes. We hebben zelfs drie jaar met het hele gezin in het buitenland gewoond. Dat waren fantastische tijden.”

“Het drong langzaam tot me door
dat ik niet met hem verder wilde”

Gesloten

“Mijn man was erg rationeel. Hij heeft zeker gevoelens; die liet hij alleen niet vaak zien. Hij maakte soms opmerkingen over mij waar ik niet blij mee was. Het gaf me het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Ondanks zijn functie en houding had het te maken met onzekerheid bij hem. Zelf was ik niet assertief genoeg om tegen mijn man in te gaan, om die deur naar zijn gevoel open te trappen.”

Vroeg met pensioen

“Zijn baan bracht met zich mee dat hij vroeger dan gebruikelijk met pensioen zou gaan. En dat pensioen kwam snel dichterbij. Dat zette me aan het denken. De kinderen waren inmiddels de deur uit. Straks zouden we vaker samenzijn. We hadden als gezegd ons eigen leven. Ik miste hem niet echt wanneer hij er niet was. En wat zouden we elkaar vertellen? Het drong langzaam tot me door dat ik niet met hem verder wilde.”

“Hij is me nog steeds erg dierbaar”

Goed uit elkaar

“Toen ik het hem vertelde reageerde hij vol ongeloof: “Doe niet zo raar”. Maar mijn besluit stond vast. Het heeft uiteindelijk een jaar geduurd voor we uit elkaar waren. We hebben in die tijd samen alles geregeld met behulp van een mediator. Alles moest goed geregeld zijn, ook voor de kinderen. Zij waren dan wel het huis uit, ze mochten er niet de dupe van worden.”

Geen rancune

“Er zit absoluut geen rancune. Van beide kanten niet, gelukkig. Ik heb goed contact met hem. Hij is me nog steeds erg dierbaar. In eerste instantie nam hij het me erg kwalijk. Al snel zag hij in dat mijn gevoel er niet voor niets was. Het was niet zijn fout, of mijn fout. We konden beiden niet geven wat nodig was om de relatie te laten werken. We gingen te weinig in gesprek, we deden te weinig samen, we waren te verschillend – en bleven daardoor te verschillend.”

 Lees ook: Hoe wordt het pensioen verdeeld als je gescheiden bent?

Uit eten

“Wat ik erg mooi vond is dat hij alle kinderen apart mee uit eten nam. Hij heeft ze uitgelegd wat zijn aandeel in onze scheiding was. Dat ik degene was die de beslissing nam, maar dat het niet alleen bij mij lag dat onze relatie niet werkte. Dat heeft me erg ontroerd. Inmiddels heeft hij een nieuwe vriendin. We hebben nog goed contact, maar ik heb het gevoel dat zijn nieuwe vrouw dat niet altijd makkelijk vindt. Hij is veranderd sinds onze scheiding. Hij heeft wat met mijn opmerkingen gedaan. Zelf heb ik er ook van geleerd. Ik ben een stuk assertiever en directer geworden. Toch heb ik nooit spijt gehad van de beslissing uit elkaar te gaan.”

Om privacyredenen zijn de namen uit dit interview weggelaten.
Reageren? Dat kan via onze Facebookpagina

Terug naar toekomt.nl