Sportief, ik? Nee, nooit geweest! Beetje fietsen, wandelen met de hond, that’s it! Ik was fit en gezond en had geen enkele behoefte om zinloos wat rond te rennen. Waarheen? Waarvoor? Tot ik een zekere leeftijd bereikte en ik behoefte kreeg om het fysiek verval een halt toe te roepen. Oh, nog altijd werd ik jonger ingeschat dan ik ben, maar toch.

Trots

Dus op een nieuwjaarsdag, vier jaar geleden, liep ik vroeg in de morgen als een dief in de nacht de straat op in hardloopkledij. Word ik niet gespot door buren of bekenden – het ziet er niet uit natuurlijk. De Belgische Evy, inmiddels bij iedereen bekend, hielp mij om binnen een paar maanden vijf kilometer hard te kunnen lopen. Nope, het was geen probleem, wat me toch aardig  trots maakte. De sceptische geluiden van familieleden en vrienden zijn inmiddels verstomd. Ik loop nog altijd hard. Ook pak ik de fiets nu wat vaker omdat ik het inmiddels lekker vind om te bewegen. En ja, voor de oude auto is dat ook beter. Korte ritjes, zijn slecht voor het materiaal. Hoe dan ook, als je maar gemotiveerd bent!

En dan, met dat fitte lijf, vroeg ik mij af wat ik nog meer zou moeten doen wat geen uitstel duldt. De tijd schrijdt immers voort. Ik besloot mijn kleinemeisjesdroom af te stoffen: ik ga paardrijden! Gesterkt door de (geweldige) ervaring die ik inmiddels had opgedaan met paarden, pony’s en ezels zonder erop te zitten besloot ik een poging te wagen. Wat kan me gebeuren? Ik begrijp inmiddels wat er zoal om kan gaan in een paardenhoofd en ik ben fit. Dus niet getreuzeld of geaarzeld, hup naar de manege en op dat paard!

Retemoeilijk

Wat een geweldige belevenis. Een dier van pakweg 600 kg onder je kont en rijden maar. Iedereen die nu denkt dat je zomaar wegrijdt op een paard wanneer je geen ervaring hebt, kan ik bij dezen uit de droom helpen. Het is dus retemoeilijk! Maar met goede begeleiding valt het ook wel weer mee. De privélessen waar ik mee begon gaan nog even door – deze vrouw heeft iets in te halen – maar inmiddels rijd ik in een groepje. Het is elke week nog hard werken aan het “aanzwengelen, been geven”, en nog zoveel meer, maar zó leuk! Over een poosje gaat er natuurlijk een buitenrit volgen, een strandrit ook wellicht?!

Wat ik maar wil zeggen: in 1962 geboren, reken maar uit (ik ga het echt niet hardop roepen, alleen als het expliciet gevraagd wordt), maar geen enkel excuus om te gaan zitten en wachten op de dingen die komen gaan. Fitter dan ooit, kom maar op! En morgenochtend? Dan ga ik weer een rondje lopen. Ja, nog steeds via de achterdeur het huis uit, maar nu omdat dat gewoon praktisch is.