In de column Van het hart: Eduard lucht Eduard van Brakel zijn hart. Prikkelend, confronterend, maar altijd met de beste bedoelingen. Deze week: een illusie

‘Ik dacht aan Babs, maar gaan we nu een spelletje doen papa?’ Mijn zoon van vijf verzette snel zijn zinnen naar de leuke dingen van het leven. Op school had hij meegedaan aan de minuut stilte voor de slachtoffers van Parijs en ik vroeg hem waaraan hij had gedacht. Aan Babs dus, ons konijn dat we vorig jaar in de tuin hadden begraven en waar hij een paar dikke tranen om had gelaten.

Dood

Het konijn is de enige dood waarmee mijn zoon is geconfronteerd in zijn leven. En een schar die ik ooit doodmaakte in de tuin, ‘maar dat geeft niet, hè papa, want die vis gaan we eten’. Bommen, granaten, slachtoffers, doden, aanslagen, oorlog. Het zegt hem gelukkig niets. En graag zou ik dat zo houden, al weet ik dat dat een illusie is. Ten eerste is mijn zoontje een jongetje dat nu al met een banaan loopt te doen alsof het een pistool is. Maar dat is normaal. En ten tweede is de mensheid nu eenmaal een erg gewelddadige diersoort die er niet voor schroomt anderen te doden. En met alle media komt het dan onverhoopt toch bij hem binnen. Ook dat is helaas normaal.

“Bommen, granaten, slachtoffers, doden, aanslagen, oorlog. Het zegt hem gelukkig niets. En graag zou ik dat zo houden, al weet ik dat dat een illusie is.”

Afspraak is afspraak

Nadat we het over de minuut stilte hadden gehad, gingen Duncan en ik domino-steentjes opzetten. Want dat hadden we zo afgesproken. En afspraak is afspraak. Duncan ging al gauw helemaal op in het dominosteentjes neerzetten. ‘Met een patroon, papa. Eerst rood, dan 2 groen, dan oranje, dan 2 geel en dan blauw.’

Illusie

Ik dacht na over het principe afspraak is afspraak. Wat zou het toch mooi zijn als we gewoon met alle mensen op de wereld zouden kunnen afspreken dat we gewoon aardig tegen elkaar doen. Dat we elkaar gewoon helpen als dat nodig is. Dat we elke dag lachen met elkaar (en niet om elkaar). Dat we gezellig doen, en dat we elkaar de hand schudden.

Maar ook dat is een illusie, ben ik bang.

Praat jij hierover met jouw kleinkinderen? Reageer via Facebook
Terug naar toekomt.nl

Eduard (37) werkte voor radio, tv, krant en magazines. Soms voelt hij zich een jonge ziel  in een oud lichaam; soms andersom. Hoe het ook zij: schrijven (voor o.a. Defensie-Platform) maakt hem blij.  Lees meer van Eduard