Column: de botsing die me liet terugkijken op 2014

Het einde van het jaar nadert. De kranten, tv en het internet staan vol met terugblikken. Het onverwachte succes van het Nederlands elftal en The Common Linnets, de eerste koningsdag en het recordaantal medailles op de winterspelen in Sotsji. Helaas gebeurden er ook dit jaar weer veel nare dingen. De verdwijning van Kris en Lisanne, de ontvoering van 300 meisjes door Boko Haram en natuurlijk de tragische aanslag op de MH17. Met terugkijken op mijn eigen jaar was ik nog niet bezig.

Want die laatste weken zijn misschien wel het drukst. Kerstdagen met familie, vrienden zien, een concertbezoek, een keer naar de bioscoop. Afgelopen weekend gesport. Van hot naar her. Ook vanochtend was ik weer op weg. Ditmaal naar een zaalvoetbaltoernooitje.



“Een botsing, een val, een kapotte broek en knie”

 


Toch gebeurde er onderweg iets wat me dankbaar maakte voor mijn jaar. Vóór mij fietste een mevrouw aan de linkerkant van het fietspad. Ze maakte aanstalten linksaf te slaan, maar besloot plots haar stuur naar rechts te gooien. Ik was inmiddels zo dichtbij dat ik haar fiets – overdwars op het pad, haast stilstaand – niet meer kon ontwijken. Een botsing, een val, een kapotte broek en knie. En een kwade Peter, want het was ook nog eens duidelijk haar schuld en ik had haast.



“Mijn boosheid verdween als sneeuw in een sauna”

 


Ik werd boos en stond klaar haar flink de waarheid te vertellen. Het kwam niet zo ver. “Oh, sorry”, zei de mevrouw snikkend, “Moet ik een ambulance bellen?”. Ik zei dat dat niet nodig was. “Ja, het was mijn schuld”, vervolgde ze. “Is j2014, column Peter, Toekomt.nle fiets niet kapot?”. Ook dat was niet het geval. “Weet je, ik kreeg net een telefoontje dat mijn vader is overleden. Daar ga ik nu heen. Ik ben er helemaal niet bij met mijn hoofd”.

Mijn boosheid verdween als sneeuw in een sauna. Ik besefte me tegelijkertijd hoe enorm rot ze zich moest voelen. En dat ik dit jaar niet te klagen had. Sterker nog, dat het erg goed gaat! Oké, het gaat niet best met mijn opa en oma. En begin dit jaar heb ik besloten ontslag te nemen, omdat mijn baan niet bij me paste. Aan de andere kant: ik ben als redacteur begonnen met Toekomt.nl, en dat is heel erg leuk. Het gaat lekker met sporten, ik heb een nieuwe auto, voel me mentaal prima. Ik heb toffe vrienden en een goede band met mijn familie. En er is me dit jaar niemand ontvallen. Het is goed om af en toe je zegeningen te tellen. Zelfs met een kapotte broek en een kapotte knie.



“Het is goed om af en toe je zegeningen te tellen”

 


De dame gaf me haar nummer voor het geval er toch nog iets zou zijn. Op de broek na wist ik dat dat mee zou vallen. Ik probeerde haar daarom gerust te stellen: “Het komt wel goed”. Haar antwoord? “Ja, maar met mijn vader niet meer…”. Dat was inderdaad de trieste conclusie. Het zaalvoetbaltoernooi maakte de dag niet veel beter: vier kansloze nederlagen. Kortom: deze dag was niet de beste. Maar mijn jaar? Dat kan (haast) niet meer stuk!

Hoe was jouw jaar?


Toekomt.nl - Schrijvers - Peter 100x100Peter (31) studeerde pabo en werkte op een basisschool. Daarna ging hij Tekst en communicatie studeren aan de UvA. Eerst ‘het broekie’, toen ‘die oude vent’: hij heeft het allemaal al gehoord. Leeftijd? Dat is echt maar een getal! Lees meer colums van Peter